![[ Inici ]](https://2.bp.blogspot.com/-ULu6VZgPB5Q/TbGmRa29L6I/AAAAAAAAAaY/aAn0TN0K9u8/s1600/favicon.JPG){kind=small}
Encara no?
La mola triturava. Dues llums negres lluïen feblement entre el fum que exhalava la llar. El roll grinyolava i de l'almàssera brollava l'oli. Tres dels companys treballaven, els altres dos dormien al terra sobre la pinyola. Era mitja nit i feia fred.
La porta s'obrí. Va entrar un caçador amb els seus gossos, un home d'uns quaranta anys, corpulent, amb trets masculins però serens; vestia fes, jupetí de llana i calçons a l'ampla. Pareixia intranquil.
—Bona nit, Thodosis —li van dir—. Has capturat cap furó?
—Bona nit —respongué—. On està el Kúrkupos?
—Allí està dormint —va dir un dels treballadors, un home ja major que era, com deien, el "governant de l'almàssera". I va afegir:
—Kúrkupos, alça't. El teu cossí.
Però Kúrkupos no es va despertar. Tenia el son pesat. Thodosis se li acostà i li donà colp de peu.
—Què passa? —va dir endormiscat—. M'he gitat fa no res. Ja és el meu torn?
—Desperta. La teua dona et necessita. Estava buscant furons i l'he vista.
Kúrkupos s'alçà de sobte, nerviós.
Era un jove, d'uns vint-i-cinc anys. No era atractiu, però la seua mirada inspirava bondat. Vestia també robes de pobletà, brutes d'oli, i tenia el cos com encollit pel treball continu.
Els dos homes van eixir junts. El poble dormia. La llum de la lluna il·luminava el camí. De tant en tant un gos els bordava.
—Què passa? —preguntà Kúrkupos preocupat.
L'altre no va respondre. En silenci a bon pas arribaren al seu barri. Kúrkupos va córrer a sa casa, però trobà la porta barrada per fora.
—On està? —preguntà avergonyit.
—Més enllà del poble d’Ermones —li respongué Thodosis.
I sense afegir res més es llançà costa avall. L'altre el va seguir; la suor freda li brollava per tot el cos, tenia l'esquena congelada, havia perdut la parla.
Baixaren per l'estret camí, cap a la mar. El lloc estava desert. Els monts que envoltaven, revolts i escarpats, pareixien negres a eixes hores; l'aigua de la sèquia bullia entre les pedres. A la cruïlla del penjat es van parar i s'amagaren darrere d'una roca. Kúrkupos s'assegué perquè li tremolaven els genolls, l'altre se'l va mirar intentant esbrinar la seua mirada en mig de la foscor. Es quedaren esperant, parant les orelles.
Les aspes dels molins giraven sense pausa i els arribaven les cançons de les molineres, mesclades amb la remor de la mar i els primers gralls dels corbs.
De sobte, els gossos començaren a grunyir, però Thodosis els va fer callar amb un gest i murmurà:
—Ací la tens. Agarra —i li va posar el mosquet entre les mans.
Una ombra se'ls apropà pujant pel camí. Kúrkupos va agarrar l'arma mecànicament i alçà el pistó. Els seus ulls estaven clavats en la figura que ara passava ràpidament ben prop d’ells. Els gossos ni tan sols respiraven. I Kúrkupos va soltar un profund sospir i digué, més relaxat, mentres baixava el canó.
—És un home.
—Porta roba d'home; els gossos l’han reconeguda. Dispara.
No va obeir, perquè no volia creure.
—Porta roba d'home —va repetir impacient—. L'he vista baixant.
I amb eixes paraules li va llevar tota esperança. Kúrkupos comprengué que no li quedava més remei que convertir-se en un assassí; i eixe pensament era tan terrible per al bon home que va vèncer la seua ira i la seua pena.
Mentrestant, ella s'havia allunyat i estava a punt d'arribar a un revolt del camí.
—Què esperes? Se'ns escapa. Era ella —li va dir Thodosis amb la veu ronca—. Ens heu omplit de vergonya —i va fer el gest d'agarrar-li el mosquet.
—No seràs tu qui la mate!
Es va girar i va cridar amb decisió:
—Dona, para't; sinó...
Però ella va començar a córrer amb totes les seues forces i en un no res la van perdre de vista.
—Veus?, veus? La porca s'escapa —va dir Thodosis.
I es tiraren tots dos al camí darrere d'ella i els gossos bordant es llançaren a la caça. Una volta arribat al revolt, tornaren a vore-la a prop seu. I Kúrkupos, ja enfadat, li cridava:
—Para, estigues quieta.
I l'altre deia:
—Pega-li un tir i au.
Però Kúrkupos no sentia res. Volia que ella mateixa li explicara eixa indecència; i, sense parar-se, la va perseguir per tot el camí i ja prop del poble va arribar a ella, l'agarrà dels cabells i la tirà a terra.
Ella va deixar anar un crit.
—Ací no —li va dir Thodosis—, despertaràs a tot el món. Dóna'm el mosquet, que no el troben a les teues mans.
I Kúrkupos va obeir. Li deixà l'arma i alçà la seua aterrada dona amb les dos mans i la portà a empentes dins la casa.
Va obrir ella mateixa, que portava les claus, amb el cor gelat. I la parella va entrar tot sola. Ell tancà d'un cop de porta.
Estigueren una estona a les fosques, tots dos amb por. Però com que estava ben ensenyada, va ficar unes esberles en la llar que encara estava càlida en una cantonada de l'habitació, i en res de temps tota la casa s'il·luminà.
La cara de Kúrkupos reflectia la seua amargor. En vore-la, a la seua dona se li va regirar l'estómac i s'assegué al terra.
Pareixia menuda dins d'eixes robes d'home que delataven el seu crim; i de vore-la li pujà la bilis, se li ennuvolà el pensament; encara va aguantar callat un segon i després d'un fort sospir li digué:
—L'hora que és, amb roba d'home, a Ermones. On estaves, puta?
Ella ni paraula. I ell va prendre la gran decisió. S'estremí. Recorregué amb la vista tota l'habitació, buscant: i trobà un ganivet que va agarrar immediatament. S'acostà a ella i li digué amb violència:
—On estaves? On estaves?
I vist que ella, per l'ensurt o per control, no responia, a ell li pujava més la bilis, més el turmentava; i comprengué la pobre que s'acostava el seu final.
—Pietat, pietat —va dir—. Sóc culpable, però també estic embarassada i el xiquet és teu, per Deu t'ho jure!
Kúrkupos es quedà quiet; la cara se li tornà groga. Eixes paraules li havien desarmat.
La llar s'extingia, ella plorava desconsolada. Fora clarejava.
I Thodosis, que esperava fora, colpejà la porta amb força i cridà:
—Encara no? Encara no?
I com a resposta se sentiren veus dins.
—Pietat, pietat, el teu fill. Animal, que em mates! —I amb totes les seues forces—. Ajuda! Ajuda...! Ah!
I després un profund silenci.
Però s'obriren les altres cases i n'eixiren els veïns sense haver-se arreglat i alarmats, acostant-se a la casa de Kúrkupos, homens i xiquets, preguntant què passava. I van sentir el ronc sospir que, en eixe moment exacte, eixia de la casa.
Thodosis els respongué:
—L'ha matada.
La porta s'obrí. Va entrar un caçador amb els seus gossos, un home d'uns quaranta anys, corpulent, amb trets masculins però serens; vestia fes, jupetí de llana i calçons a l'ampla. Pareixia intranquil.
—Bona nit, Thodosis —li van dir—. Has capturat cap furó?
—Bona nit —respongué—. On està el Kúrkupos?
—Allí està dormint —va dir un dels treballadors, un home ja major que era, com deien, el "governant de l'almàssera". I va afegir:
—Kúrkupos, alça't. El teu cossí.
Però Kúrkupos no es va despertar. Tenia el son pesat. Thodosis se li acostà i li donà colp de peu.
—Què passa? —va dir endormiscat—. M'he gitat fa no res. Ja és el meu torn?
—Desperta. La teua dona et necessita. Estava buscant furons i l'he vista.
Kúrkupos s'alçà de sobte, nerviós.
Era un jove, d'uns vint-i-cinc anys. No era atractiu, però la seua mirada inspirava bondat. Vestia també robes de pobletà, brutes d'oli, i tenia el cos com encollit pel treball continu.
Els dos homes van eixir junts. El poble dormia. La llum de la lluna il·luminava el camí. De tant en tant un gos els bordava.
—Què passa? —preguntà Kúrkupos preocupat.
L'altre no va respondre. En silenci a bon pas arribaren al seu barri. Kúrkupos va córrer a sa casa, però trobà la porta barrada per fora.
—On està? —preguntà avergonyit.
—Més enllà del poble d’Ermones —li respongué Thodosis.
I sense afegir res més es llançà costa avall. L'altre el va seguir; la suor freda li brollava per tot el cos, tenia l'esquena congelada, havia perdut la parla.
Baixaren per l'estret camí, cap a la mar. El lloc estava desert. Els monts que envoltaven, revolts i escarpats, pareixien negres a eixes hores; l'aigua de la sèquia bullia entre les pedres. A la cruïlla del penjat es van parar i s'amagaren darrere d'una roca. Kúrkupos s'assegué perquè li tremolaven els genolls, l'altre se'l va mirar intentant esbrinar la seua mirada en mig de la foscor. Es quedaren esperant, parant les orelles.
Les aspes dels molins giraven sense pausa i els arribaven les cançons de les molineres, mesclades amb la remor de la mar i els primers gralls dels corbs.
De sobte, els gossos començaren a grunyir, però Thodosis els va fer callar amb un gest i murmurà:
—Ací la tens. Agarra —i li va posar el mosquet entre les mans.
Una ombra se'ls apropà pujant pel camí. Kúrkupos va agarrar l'arma mecànicament i alçà el pistó. Els seus ulls estaven clavats en la figura que ara passava ràpidament ben prop d’ells. Els gossos ni tan sols respiraven. I Kúrkupos va soltar un profund sospir i digué, més relaxat, mentres baixava el canó.
—És un home.
—Porta roba d'home; els gossos l’han reconeguda. Dispara.
No va obeir, perquè no volia creure.
—Porta roba d'home —va repetir impacient—. L'he vista baixant.
I amb eixes paraules li va llevar tota esperança. Kúrkupos comprengué que no li quedava més remei que convertir-se en un assassí; i eixe pensament era tan terrible per al bon home que va vèncer la seua ira i la seua pena.
Mentrestant, ella s'havia allunyat i estava a punt d'arribar a un revolt del camí.
—Què esperes? Se'ns escapa. Era ella —li va dir Thodosis amb la veu ronca—. Ens heu omplit de vergonya —i va fer el gest d'agarrar-li el mosquet.
—No seràs tu qui la mate!
Es va girar i va cridar amb decisió:
—Dona, para't; sinó...
Però ella va començar a córrer amb totes les seues forces i en un no res la van perdre de vista.
—Veus?, veus? La porca s'escapa —va dir Thodosis.
I es tiraren tots dos al camí darrere d'ella i els gossos bordant es llançaren a la caça. Una volta arribat al revolt, tornaren a vore-la a prop seu. I Kúrkupos, ja enfadat, li cridava:
—Para, estigues quieta.
I l'altre deia:
—Pega-li un tir i au.
Però Kúrkupos no sentia res. Volia que ella mateixa li explicara eixa indecència; i, sense parar-se, la va perseguir per tot el camí i ja prop del poble va arribar a ella, l'agarrà dels cabells i la tirà a terra.
Ella va deixar anar un crit.
—Ací no —li va dir Thodosis—, despertaràs a tot el món. Dóna'm el mosquet, que no el troben a les teues mans.
I Kúrkupos va obeir. Li deixà l'arma i alçà la seua aterrada dona amb les dos mans i la portà a empentes dins la casa.
Va obrir ella mateixa, que portava les claus, amb el cor gelat. I la parella va entrar tot sola. Ell tancà d'un cop de porta.
Estigueren una estona a les fosques, tots dos amb por. Però com que estava ben ensenyada, va ficar unes esberles en la llar que encara estava càlida en una cantonada de l'habitació, i en res de temps tota la casa s'il·luminà.
La cara de Kúrkupos reflectia la seua amargor. En vore-la, a la seua dona se li va regirar l'estómac i s'assegué al terra.
Pareixia menuda dins d'eixes robes d'home que delataven el seu crim; i de vore-la li pujà la bilis, se li ennuvolà el pensament; encara va aguantar callat un segon i després d'un fort sospir li digué:
—L'hora que és, amb roba d'home, a Ermones. On estaves, puta?
Ella ni paraula. I ell va prendre la gran decisió. S'estremí. Recorregué amb la vista tota l'habitació, buscant: i trobà un ganivet que va agarrar immediatament. S'acostà a ella i li digué amb violència:
—On estaves? On estaves?
I vist que ella, per l'ensurt o per control, no responia, a ell li pujava més la bilis, més el turmentava; i comprengué la pobre que s'acostava el seu final.
—Pietat, pietat —va dir—. Sóc culpable, però també estic embarassada i el xiquet és teu, per Deu t'ho jure!
Kúrkupos es quedà quiet; la cara se li tornà groga. Eixes paraules li havien desarmat.
La llar s'extingia, ella plorava desconsolada. Fora clarejava.
I Thodosis, que esperava fora, colpejà la porta amb força i cridà:
—Encara no? Encara no?
I com a resposta se sentiren veus dins.
—Pietat, pietat, el teu fill. Animal, que em mates! —I amb totes les seues forces—. Ajuda! Ajuda...! Ah!
I després un profund silenci.
Però s'obriren les altres cases i n'eixiren els veïns sense haver-se arreglat i alarmats, acostant-se a la casa de Kúrkupos, homens i xiquets, preguntant què passava. I van sentir el ronc sospir que, en eixe moment exacte, eixia de la casa.
Thodosis els respongué:
—L'ha matada.
Konstantinos Theotokis
(Κωνσταντίνος Θεοτόκης)
(Corfú, Grècia, 1872-1923)
«Encara no?»
Històries de Corfú, 1904
Krasades, gener de 1904
O Numás, any II, nº 82 (8 feb. 1904)
"La mola", gravat de l'any 1600
Enrique Íñiguez Rodríguez
(Villena, L'Alt Vinalopó, 1987)
«Encara no?»
de l'obra:
«Ακόμα;»
(Κωνσταντίνος Θεοτόκης)
Το λιτρούβιο αλέθε. Δυό φωτιές μαύρες εφέγγαν αδύνατα στην καπνούρα που ανάδινε η στια. Το λιθάρι έτριζε, η ζιφταριά εσούρωνε λάδι. Τρες από τους συντρόφους εδούλευαν, δυο άλλοι εκοιμόνταν κατά γης απάνου στα λιόστα. Είταν μεσάνυχτα και κρύο.
Η πόρτα άνοιξε. Ένας κυνηγός εμπήκε με τα σκυλιά του, άντρας ως σαράντα χρονώ, μεγάλος με αντρίκια αλλά ήμερην όψη, και που εφορούσε φέσι και σεγγούνι και πλατοβράκι. Εφαινότουν ταραγμένος.
«Καλή σπέρα Θοδόση» του είπαν «εβάρεσες κουνάδια;»
«Καλή σπέρα» αποκρίθηκε «πού είναι ο Κούρκουπος;»
«Αυτού πέρα κοιμάται» έκαμε ένας από τους δουλευτάδες, άντρας μισόκοπος και που είταν, καθώς λέγουν, του λιτρουβιού ο καραβοκύρης. Κ’ επρόστεσε.
«Κούρκουπε, ξύπνα. Ο ξαδερφός σου».
Αλλά ο Κούρκουπος δεν εξυπνούσε· είχε βαρύν ύπνο· και ο Θοδόσης επήγε σιμά του και τον εσκούντησε με το πόδι.
«Τι είναι;» έκαμε μισοκοιμισμένος. «Τώρα, τώρα επλάγιασα. Ήρθε κιόλας το αλλάγι μου;»
«Ξύπνα· η γυναίκα σου σε θέλει· είμουν για κουνάδια και την είδα».
Ο Κούρκουπος εσηκώθηκε αμέσως ανήσυχος.
Είτουν νέος ως εικοσιπέντε χρονών· όμορφος όχι· μα το ανάβλεμμά του έδειχνε πολλήν καλοσύνη. Κι αυτός είτουν χωριάτικα ντυμένος, λιγδερός από τα λάδια, και με κορμί μαζωμένο λίγο από την άκοπη εργασία.
Οι δύο άντρες εβγήκαν αντάμα. Το χωριό εκοιμότουν. Η αστραποφεγγιά εφώτιζε το δρόμο. Κάπου κάπου σκύλος τούς αλυχτούσε.
«Τι τρέχει;» ερώτησε ο Κούρκουπος σκιασμένος.
Ο άλλος δεν απολογήθη. Σιωπηλά εφτάσαν βιαστικοί στη γειτονιά τους. Ο Κούρκουπος έτρεξε στο σπίτι του, αλλά εβρήκε την πόρτα μανταλωμένη απ’ όξω.
«Πού είναι;» ερώτησε ντροπιασμένος.
«Πέρα στους Έρμονες» του απάντησεν ο Θοδόσης· και χωρίς άλλο λόγο εκίνησε προς τον κατήφορο. Ο άλλος ακολούθησε· κρύος ίδρος επερίχυνε τα μέλη του· οι πλάτες του επάγωναν· είχε χάσει την ομιλιά του.
Εκατεβήκαν στο στενό μονοπάτι προς τη θάλασσα. Ο τόπος είτουν έρημος. Τα βουνά ορθωμένα, ανακατωμένα και απόγκρεμα, εφαινόνταν την ώρα εκείνη μαύρα· το νερό του τράφου έβραζε με τις πέτρες. Στο τρίστρατο του φουρκισμένου εσταθήκαν κ’ εκρυφτήκαν πίσω από ένα βράχο. Ο Κούρκουπος εκάθισε, γιατί τα γόνατα του ετρέμαν, ο άλλος τον κοίταξε ζητώντας να μαντέψει την όψη του στο σκοτάδι. Ανάμειναν και αφουγκράζονταν.
Οι φτερωτές των μύλων εγύριζαν άκοπα κ’ εφτάναν στ’ αυτιά τους τα τραγούδια των μυλωνάδων, μαζί με τη βοή του νερού και με τα λαλήματα τα πρώτα του κοκόρου.
Ξάφνως οι σκύλοι εμούγκρισαν, αλλά ο Θοδόσης τούς ησύχασε μ’ ένα νόημα κ’ εμουρμούρισε: – «Νά την. Πάρε». Και του έβαλε το καριοφύλι στο χέρι.
Ένας ίσκιος τούς επλησίαζε ανεβαίνοντας το ρόβολο. Μηχανικά ο Κούρκουπος επήρε το ντουφέκι και εσήκωσε το λύκο. Τα μάτια του είταν καρφωμένα απάνου στον άνθρωπο, που τώρα εδιάβαινε βιαστικά σιμά τους. Οι σκύλοι δεν εσάλεψαν. Κι ο Κούρκουπος αναστέναξε βαθιά κ’ είπε αλαφωμένος ποθώντας το όπλο.
«Είναι άντρας».
«Είναι αντρίκια ντυμένη· οι σκύλοι την εγνώρισαν. Χτύπα».
Δεν υπάκουσε, γιατί δεν ήθελε να πιστέψει.
«Είναι αντρίκια ντυμένη» του ματάειπε ανυπόμονα. «Την είδα να κατεβαίνει».
Και με τα λόγια τούτα τού απόσβησε κάθε ελπίδα. Ο Κούρκουπος εκατάλαβε μέσα του, πως μελλάμενο του είταν να γένει φονιάς· και η σκέψη τούτη είταν τρομερή τόσο για τον καλόν άνθρωπο που ενικούσε και την οργή και τη θλίψη του.
Εκείνη ωστόσο εμάκραινε κ’ είτουν έτοιμη να πάρει το γύρισμα του δρόμου.
«Τι προσμένεις; Μας έφυγε. Αυτή είναι», του ‘πε με βραχνή φωνή ο Θοδόσης. «Μας εντροπιάσατε». Κ’ έκαμε να του αρπάξει το ντουφέκι.
«Εσύ δεν θα τη σκοτώσεις!» Κ’ εφώναξε αποφασισμένος:
«Γυναίκα, στάσου· ειδεμή...»
Μα εκείνη εβάλθη να τρέχει όσο εδύνοτουν, και μια στιγμή την έχασαν από μπρος τους.
«Είδες, είδες; φεύγει η άτιμη» είπε ο Θοδόσης.
Κ’ εριχτήκαν με μιας και οι δύο κατόπι της, και οι σκύλοι την εκυνήγησαν αλυχτώντας.
Αφού επροσπέρασαν το γύρισμα την είδαν πάλι σιμά τους. Κι ο Κούρκουπος οργισμένος τώρα της εφώναξε: «Στάσου, στάσου». Ενώ ο άλλος τού ‘λεγε.
«Τράβα της· τέλιωνε».
Μα ο Κούρκουπος δεν άκουε τίποτις· ήθελε τώρα να μάθει τη ντροπή το από το στόμα της· και χωρίς να σταθούν, την εξάτρεξε ολόγυρα και την επρόφτσε τέλος προς τα έμπα του χωριού, και την άδραξε από τα μαλλιά και την έβαλε κάτου.
Εκείνη έριξε ψιλή φωνή.
«Όχι εδώ» του ‘πε ο Θοδόσης· «θα ξυπνήσει ο κόσμος. Δώσ’ μου το ντουφέκι να μη βρεθεί στα χέρια σου».
Και ο Κούρκουπος υπάκουσε· του απάφησε το όπλο· κ’ εσήκωσε την τρομαγμένη γυναίκα στα δυο χέρια και την έσυρε στο σπίτι.
Άνοιξε η ίδια, γιατί είχε τα κλειδιά, με κρύα καρδιά· και το αντρόγυνο εμπήκαν μέσα μοναχοί τους. Αυτός έκλεισε με βια την πόρτα.
Έμειναν για μια στιγμή χωρίς φως, κ’ εφοβηθήκαν κ’ οι δύο τους. Καθώς όμως είτουν μαθημένη έβαλε προσανάμματα στη στια που εκρουφόκαιγε στην ογνήστρα, και με μιας έλαμψε το σπίτι.
Το πρόσωπο του Κούρκουπου είταν συγνεφιασμένο· βλέποντάς τον ελίγωσεν η γυναίκα κ’ εκάθισε χάμου.
Εφαινότουν μικρή στ’ αντρίκια φορέματα που μολογούσαν το έγκλημά της· και κοιτάζοντάς την τον επαραπήρε η χολή, τα φρένα του εσκοτιστήκαν, μια στιγμή ακόμα ετσώπασε, κ’ ύστερα με βαθύ ανασασμό τής είπε:
«Τέτοια ώρα, αντρίκια ντυμένη, στους Έρμονες. Σκύλα πού είσουν;»
Εκείνη λόγο. Τότες επήρε τη μεγάλην απόφαση. Ανατρίχιασε· εξέταζε με το μάτι όλο το σπίτι ζητώντας· και του παρουσιάστη στην όψη ένας κόπιδας που τον άδραξε αμέσως. Εβρέθη σιμά της και της έλεγε φοβερίζοντας.
«Πού είσουν; πού είσουν;»
Κι όσο εκείνη από τρομάρα κ’ έλεγχος δεν αποκρενότουν, τόσο η χολή του επέρσευε, τόσο την ετυραγνούσε· κ’ εκατάλαβε η άτυχη πως είταν το τέλος της.
«Έλεος, έλεος» είπε· «αμαρτωλή είμαι· μα είμαι έγκυα· δικό σου είναι το παιδί, μα το θεό!»
Έμεινε ο Κούρκουπος· εγίνη κίτρινος· ο λόγος της τον εξαμάρτωνε.
Η στια είχε πέσει, εκείνη έκλαιγε θερμά· όξω εξημέρωνε.
Κι ο Θοδόσης που ‘χε παραμονέψει εχτύπησε μ’ ορμή βαριά την πόρτα· κ’ είπε: «Ακόμα; ακόμα;»
Και σαν απάντηση ακούστηκαν φωνές από μέσα.
«Έλεος, έλεος, το παιδί σου. Απάνθρωπε, με σκότωσες!» και δυνατά όσο εδυνότουν: – «Βοήθεθα, βοήθεια!...Α!»
Κ’ ύστερα άκρα σιωπή.
Τότες όμως ανοιχτήκαν τ’ άλλα σπίτια, κ’ εβγήκαν οι γειτόνοι άντυτοι, ανταριασμένοι, κ’ εσυναχτήκαν μπρος στου Κούρκουπου το σπίτι, άντρες, παιδιά, ρωτώντας τι τρέχει· κι αφοκραστήκαν το πνιμένο ρουχαλητό που έβγαινε τώρα από μέσα.
Ο Θοδόσης τούς αποκρίθηκε: – «Την εσκώτωσε».
Η πόρτα άνοιξε. Ένας κυνηγός εμπήκε με τα σκυλιά του, άντρας ως σαράντα χρονώ, μεγάλος με αντρίκια αλλά ήμερην όψη, και που εφορούσε φέσι και σεγγούνι και πλατοβράκι. Εφαινότουν ταραγμένος.
«Καλή σπέρα Θοδόση» του είπαν «εβάρεσες κουνάδια;»
«Καλή σπέρα» αποκρίθηκε «πού είναι ο Κούρκουπος;»
«Αυτού πέρα κοιμάται» έκαμε ένας από τους δουλευτάδες, άντρας μισόκοπος και που είταν, καθώς λέγουν, του λιτρουβιού ο καραβοκύρης. Κ’ επρόστεσε.
«Κούρκουπε, ξύπνα. Ο ξαδερφός σου».
Αλλά ο Κούρκουπος δεν εξυπνούσε· είχε βαρύν ύπνο· και ο Θοδόσης επήγε σιμά του και τον εσκούντησε με το πόδι.
«Τι είναι;» έκαμε μισοκοιμισμένος. «Τώρα, τώρα επλάγιασα. Ήρθε κιόλας το αλλάγι μου;»
«Ξύπνα· η γυναίκα σου σε θέλει· είμουν για κουνάδια και την είδα».
Ο Κούρκουπος εσηκώθηκε αμέσως ανήσυχος.
Είτουν νέος ως εικοσιπέντε χρονών· όμορφος όχι· μα το ανάβλεμμά του έδειχνε πολλήν καλοσύνη. Κι αυτός είτουν χωριάτικα ντυμένος, λιγδερός από τα λάδια, και με κορμί μαζωμένο λίγο από την άκοπη εργασία.
Οι δύο άντρες εβγήκαν αντάμα. Το χωριό εκοιμότουν. Η αστραποφεγγιά εφώτιζε το δρόμο. Κάπου κάπου σκύλος τούς αλυχτούσε.
«Τι τρέχει;» ερώτησε ο Κούρκουπος σκιασμένος.
Ο άλλος δεν απολογήθη. Σιωπηλά εφτάσαν βιαστικοί στη γειτονιά τους. Ο Κούρκουπος έτρεξε στο σπίτι του, αλλά εβρήκε την πόρτα μανταλωμένη απ’ όξω.
«Πού είναι;» ερώτησε ντροπιασμένος.
«Πέρα στους Έρμονες» του απάντησεν ο Θοδόσης· και χωρίς άλλο λόγο εκίνησε προς τον κατήφορο. Ο άλλος ακολούθησε· κρύος ίδρος επερίχυνε τα μέλη του· οι πλάτες του επάγωναν· είχε χάσει την ομιλιά του.
Εκατεβήκαν στο στενό μονοπάτι προς τη θάλασσα. Ο τόπος είτουν έρημος. Τα βουνά ορθωμένα, ανακατωμένα και απόγκρεμα, εφαινόνταν την ώρα εκείνη μαύρα· το νερό του τράφου έβραζε με τις πέτρες. Στο τρίστρατο του φουρκισμένου εσταθήκαν κ’ εκρυφτήκαν πίσω από ένα βράχο. Ο Κούρκουπος εκάθισε, γιατί τα γόνατα του ετρέμαν, ο άλλος τον κοίταξε ζητώντας να μαντέψει την όψη του στο σκοτάδι. Ανάμειναν και αφουγκράζονταν.
Οι φτερωτές των μύλων εγύριζαν άκοπα κ’ εφτάναν στ’ αυτιά τους τα τραγούδια των μυλωνάδων, μαζί με τη βοή του νερού και με τα λαλήματα τα πρώτα του κοκόρου.
Ξάφνως οι σκύλοι εμούγκρισαν, αλλά ο Θοδόσης τούς ησύχασε μ’ ένα νόημα κ’ εμουρμούρισε: – «Νά την. Πάρε». Και του έβαλε το καριοφύλι στο χέρι.
Ένας ίσκιος τούς επλησίαζε ανεβαίνοντας το ρόβολο. Μηχανικά ο Κούρκουπος επήρε το ντουφέκι και εσήκωσε το λύκο. Τα μάτια του είταν καρφωμένα απάνου στον άνθρωπο, που τώρα εδιάβαινε βιαστικά σιμά τους. Οι σκύλοι δεν εσάλεψαν. Κι ο Κούρκουπος αναστέναξε βαθιά κ’ είπε αλαφωμένος ποθώντας το όπλο.
«Είναι άντρας».
«Είναι αντρίκια ντυμένη· οι σκύλοι την εγνώρισαν. Χτύπα».
Δεν υπάκουσε, γιατί δεν ήθελε να πιστέψει.
«Είναι αντρίκια ντυμένη» του ματάειπε ανυπόμονα. «Την είδα να κατεβαίνει».
Και με τα λόγια τούτα τού απόσβησε κάθε ελπίδα. Ο Κούρκουπος εκατάλαβε μέσα του, πως μελλάμενο του είταν να γένει φονιάς· και η σκέψη τούτη είταν τρομερή τόσο για τον καλόν άνθρωπο που ενικούσε και την οργή και τη θλίψη του.
Εκείνη ωστόσο εμάκραινε κ’ είτουν έτοιμη να πάρει το γύρισμα του δρόμου.
«Τι προσμένεις; Μας έφυγε. Αυτή είναι», του ‘πε με βραχνή φωνή ο Θοδόσης. «Μας εντροπιάσατε». Κ’ έκαμε να του αρπάξει το ντουφέκι.
«Εσύ δεν θα τη σκοτώσεις!» Κ’ εφώναξε αποφασισμένος:
«Γυναίκα, στάσου· ειδεμή...»
Μα εκείνη εβάλθη να τρέχει όσο εδύνοτουν, και μια στιγμή την έχασαν από μπρος τους.
«Είδες, είδες; φεύγει η άτιμη» είπε ο Θοδόσης.
Κ’ εριχτήκαν με μιας και οι δύο κατόπι της, και οι σκύλοι την εκυνήγησαν αλυχτώντας.
Αφού επροσπέρασαν το γύρισμα την είδαν πάλι σιμά τους. Κι ο Κούρκουπος οργισμένος τώρα της εφώναξε: «Στάσου, στάσου». Ενώ ο άλλος τού ‘λεγε.
«Τράβα της· τέλιωνε».
Μα ο Κούρκουπος δεν άκουε τίποτις· ήθελε τώρα να μάθει τη ντροπή το από το στόμα της· και χωρίς να σταθούν, την εξάτρεξε ολόγυρα και την επρόφτσε τέλος προς τα έμπα του χωριού, και την άδραξε από τα μαλλιά και την έβαλε κάτου.
Εκείνη έριξε ψιλή φωνή.
«Όχι εδώ» του ‘πε ο Θοδόσης· «θα ξυπνήσει ο κόσμος. Δώσ’ μου το ντουφέκι να μη βρεθεί στα χέρια σου».
Και ο Κούρκουπος υπάκουσε· του απάφησε το όπλο· κ’ εσήκωσε την τρομαγμένη γυναίκα στα δυο χέρια και την έσυρε στο σπίτι.
Άνοιξε η ίδια, γιατί είχε τα κλειδιά, με κρύα καρδιά· και το αντρόγυνο εμπήκαν μέσα μοναχοί τους. Αυτός έκλεισε με βια την πόρτα.
Έμειναν για μια στιγμή χωρίς φως, κ’ εφοβηθήκαν κ’ οι δύο τους. Καθώς όμως είτουν μαθημένη έβαλε προσανάμματα στη στια που εκρουφόκαιγε στην ογνήστρα, και με μιας έλαμψε το σπίτι.
Το πρόσωπο του Κούρκουπου είταν συγνεφιασμένο· βλέποντάς τον ελίγωσεν η γυναίκα κ’ εκάθισε χάμου.
Εφαινότουν μικρή στ’ αντρίκια φορέματα που μολογούσαν το έγκλημά της· και κοιτάζοντάς την τον επαραπήρε η χολή, τα φρένα του εσκοτιστήκαν, μια στιγμή ακόμα ετσώπασε, κ’ ύστερα με βαθύ ανασασμό τής είπε:
«Τέτοια ώρα, αντρίκια ντυμένη, στους Έρμονες. Σκύλα πού είσουν;»
Εκείνη λόγο. Τότες επήρε τη μεγάλην απόφαση. Ανατρίχιασε· εξέταζε με το μάτι όλο το σπίτι ζητώντας· και του παρουσιάστη στην όψη ένας κόπιδας που τον άδραξε αμέσως. Εβρέθη σιμά της και της έλεγε φοβερίζοντας.
«Πού είσουν; πού είσουν;»
Κι όσο εκείνη από τρομάρα κ’ έλεγχος δεν αποκρενότουν, τόσο η χολή του επέρσευε, τόσο την ετυραγνούσε· κ’ εκατάλαβε η άτυχη πως είταν το τέλος της.
«Έλεος, έλεος» είπε· «αμαρτωλή είμαι· μα είμαι έγκυα· δικό σου είναι το παιδί, μα το θεό!»
Έμεινε ο Κούρκουπος· εγίνη κίτρινος· ο λόγος της τον εξαμάρτωνε.
Η στια είχε πέσει, εκείνη έκλαιγε θερμά· όξω εξημέρωνε.
Κι ο Θοδόσης που ‘χε παραμονέψει εχτύπησε μ’ ορμή βαριά την πόρτα· κ’ είπε: «Ακόμα; ακόμα;»
Και σαν απάντηση ακούστηκαν φωνές από μέσα.
«Έλεος, έλεος, το παιδί σου. Απάνθρωπε, με σκότωσες!» και δυνατά όσο εδυνότουν: – «Βοήθεθα, βοήθεια!...Α!»
Κ’ ύστερα άκρα σιωπή.
Τότες όμως ανοιχτήκαν τ’ άλλα σπίτια, κ’ εβγήκαν οι γειτόνοι άντυτοι, ανταριασμένοι, κ’ εσυναχτήκαν μπρος στου Κούρκουπου το σπίτι, άντρες, παιδιά, ρωτώντας τι τρέχει· κι αφοκραστήκαν το πνιμένο ρουχαλητό που έβγαινε τώρα από μέσα.
Ο Θοδόσης τούς αποκρίθηκε: – «Την εσκώτωσε».
ooO0Ooo
Κρασάδες, Γενάρης 1904
Ο Νουμάς, χρ. Β’, αρ. 82 (8 Φλεβ. 1904)
Ο Νουμάς, χρ. Β’, αρ. 82 (8 Φλεβ. 1904)
Referència:
Theotokis, Konstantinos.
«Encara no?».
(Ακόμα;)
Traducció: Íñiguez Rodríguez, Enrique.
Lo Càntich. N.24. Asíndeton, 2014
Juliol - Setembre, 2014
DL B.42943-2011
ISSN: 2014-3036 24>
EAN: 9772014303002 24>
Theotokis, Konstantinos.
«Encara no?».
(Ακόμα;)
Traducció: Íñiguez Rodríguez, Enrique.
Lo Càntich. N.24. Asíndeton, 2014
Juliol - Setembre, 2014
DL B.42943-2011
ISSN: 2014-3036 24>
EAN: 9772014303002 24>
Lo Càntich - Número 24
Asíndeton, 2014
http://www.locantich.cat/2014/10/lo-cantich-numero-24-asindeton-2014.html
0 [ Comentar aquesta entrada ]:
Publica un comentari a l'entrada